Bo takie właśnie będą. Mowa o wyjeździe do Włoch. Nim jednak rozpiszę się na ten temat bardziej, wrzucam momenty naszego spędzania czasu. Chodzimy sobie ulicami … Śpiewająco! O, właśnie tak. Ten piękny głos z lewej to cudowna koleżanka i moja przewodniczka w jednym, której z resztą należy się oddzielny wpis. Mnie tak sobie słychać na szczęście haha. Miłego odbioru!
Bo takie właśnie będą. Mowa o wyjeździe do Włoch. Nim jednak rozpiszę się na ten temat bardziej, wrzucam momenty naszego spędzania czasu. Chodzimy sobie ulicami … Śpiewająco! O, właśnie tak. Ten piękny głos z lewej to cudowna koleżanka i moja przewodniczka w jednym, której z resztą należy się oddzielny wpis. Mnie tak sobie słychać na szczęście haha. Miłego odbioru!
Kategorie
Z pamiętnika przewodnika
I odkąd pojawił się Internet, w wirtualnym świecie działo się coraz więcej i dzieje się nadal. Dodatkowo, ze względu na czasy, w których przyszło nam żyć ze świadomością, że w każdej chwili możemy zostać ukoronowani Internet staje się oknem na świat. To do sieci zostały przeniesione różne wydarzenia kulturalne; spektakle czy koncerty. My ze względu na charakter działalności, całkiem w wirtualną przestrzeń przenieść się nie możemy, ale z chęcią zabierzemy tam namiastkę naszego świata. Pomyślałam więc, że cykl "Z pamiętnika przewodnika" będzie niezłym pomysłem. Znam sporo ludzi, którzy pytają o nasz czarny świat, czy o to, co ja tam właściwie robię. Postanowiłam więc zaspokoić Waszą ciekawość. Drogi czytelniku, zastanawia Cię czasem brak zdjęć na moim blogu? Albo może to, że na naklejki na facebooku odpowiadam Ci pustymi spacjami lub wcale? A gdy idziemy na spacer, chcę złapać Cię pod rękę argumentując to bezpieczeństwem? Jeśli tak, to rozwikłam zagadkę.
Jestem niewidoma.
Jestem ciekawa świata i postanowiłam pokazywać to już od urodzenia!
Więc, niczym Windows 10 miałam przedwczesną premierę.
i to sporo, bo 3 miesiące. Bywało różnie. Jakieś elektroniczne gadżety we współpracy z lekarzami ratowały mi życie.
I wyszłam zwycięsko!
No prawie, bo powikłaniem mojego wcześniactwa jest przede wszystkim brak wzroku.
Kable się odkleiły, nikt nie mówił, że będzie różowo, prawda?
Ale trzeba iść do przodu!
Przewodnik? Niewidomy? To możliwe?
Jak najbardziej.
Prócz oczywiście zarobku, ta praca daje mi bardzo dużo. Przede wszystkim kontakt z ludźmi. Każdy kto nas odwiedzi zapisuje na dysku moich wspomnień pewną historię.
Niektórzy bardziej, niektórzy mniej, ale każdy człowiek ma swój pliczek na moim dysku.
Niezwykły Jegomość
A dziś, w części pierwszej opowiem Wam o pewnym Starszym Panu.
Pan ten odwiedził Nas w środę.
Cisza i spokój.
Siedzimy we trzy. Każda zajęta swoimi zadaniami do wykonania na ten dzień.
Ja przy długim stole, przy którym rozmawiam z ludźmi o ich wrażeniach po przejściu Strefy Ciemnej. Za mną regał ze sprzętem i książkami, na wprost drzwi wejściowe.
Nieco w prawo, za szklaną ladą z wygrawerowanym okiem*, na recepcji Karola. Siedzi przy kompie, odbiera telefony, ogarnia terminal, paragony itd. Prócz tego robi nam ładne grafiki. Czasem podglądam 😉 I mówię Wam, eleganckie są!
A po lewej od mojego stanowiska, w małym pomieszczeniu Monika. Jest koordynatorem przewodników, sporo pracuje
z komputerem, czasem pomaga mi przy oprowadzaniu ludzi. Ogarnia kontakty i promuje nas na zewnątrz. Konkretna
i zdecydowana, jak trzeba to pomoże i ogarnie mało doświadczonego przewodnika jak ja 😀
Fajny zespół, co nie?
Ale w zespole potrzebny jest lider albo szef. I my też mamy swojego szefa! A ściślej: Szefową. Ciepłą i serdeczną kobitkę
z uśmiechem na twarzy. I z milionem pomysłów na minutę!
I wiecie co? Wszystko, co sobie założy jej się udaje. Naszym zespołem kieruje super. A jak się coś sypie, to zaraz do kupy wszystko poskłada. Wyrozumiała i troskliwa.
Taka jest liderka naszego zespołu. Cieszymy się, że ją mamy!
Scharakteryzowałam wszystkich na szóstkę z plusem, to mogę przejść do meritum.
Środa. Dzień jak co dzien. Cisza, spokój. Ja przy regale kminię coś z maszyną. Monika przy kompie. Karola klika też w swój, grafikę ogarnia. Ja robię przerwę, bo kubki się same nie umyją…niestety.
Odstawiam więc swój na miejsce i słyszę otwarcie drzwi,
i serdeczne "Dzień dobry, w czym możemy pomóc"?
To Karola przyjmuje niespodziewanego wędrowca. Słyszę męski głos, należący do seniora. Standardowe pytania: co, jak itd. Za chwilę któraś z dziewczyn włącza dźwięki.
Ja idę do wejścia i słyszę od Pana, że "jak ślimak się porusza".
Po czym faktycznie widzę, że porusza się bardzo powoli. Przedstawiam się jak zazwyczaj. Pan się przywitał, ale nim podał mi rękę, coś z niej przełożył do drugiej. Szybki ogląd na sprawę i zorientowałam się, że ma kule i to nie jedną,
a dwie. Powiedział mi jeszcze, że jest “przygłuchawy”.
Ja rozluźniłam, jak zawsze atmosferę i próbując go rozbawić mówię wprost, że ja jestem ślepa, on głuchy to się dogadamy!
Zaczął się śmiać. Udało się.
Mimo, iż poruszał się bardzo powoli, dawał sobie radę prawie ze wszystkim i prawie wszystkie przedmioty rozpoznał jedynie dotykiem!
Nie wszedł tylko w pewne części, gdzie mamy trochę schodków. Dobrze, że o to dopytałam dokładnie, bo skory był i tam się udać!
Niesamowita była dla mnie jego determinacja, tym bardziej że, teren do zwiedzania nie zawsze jest równy, są stopnie i czasem ostrzejsze zakręty.
Pan bez problemu dał radę! Przez pierwsze dwa pomieszczenia asekurowałam go cały czas i byłam z nim w kontakcie fizycznym. tj. lekko podtrzymywałam/asekurowałam jego lewe ramie i nieco w okolicach łopatki.
Proponowałam mu pełnienie funkcji podpórczej*,ale o dziwo nie chciał. Razem chodziliśmy godzinę. Godzinę po ciemku.
Po skończonej wycieczce przy długim stoliku Pan podzielił się swoją historią.
Jak się okazało miał dużą styczność z osobami niewidomymi,
a pobyt tutaj pomógł mu je lepiej zrozumieć.
Dlaczego dzielę się tym z Wami? Bo chcę pokazać, jak ważna jest determinacja i upór w dążeniach do wyznaczonych celów. Ten Pan długo pozostanie w mojej pamięci.
Ma… 91 lat!
Niesamowite przeżycie dla obu stron. Dla niego jak i dla mnie jako przewodnika.
A mi jako członkowi zespołu BW, nie pozostaje nic innego, jak życzyć Panu zdrowia i 100, a nawet 200 lat w zdrowiu i szczęściu!
* funkcja podpórcza: faktyczne robienie za balkonik dla drugiej osoby, tj. pozwolenie by prowadzona osoba opierała się na nas jak na tym przedmiocie.
* pliczek na moim dysku: zapamiętane szczegóły, nie dosłownie na dysku 🙂
* wygrawerowane oko – nasze logo.
Przy okazji zapraszam do nas!
Link,
pod którym przeczytacie i dowiecie się więcej.
https://blackworld.pl/blog/
Kategorie
Poznajmy się!
Sanklip raczej nie ulegała modzie i zabawy tego typu szerokim łukiem omijała.
Ale coś jej się przestawiło i stwierdziła, ]że jak wszyscy to wszyscy.
I organizuje akcje pt. Na kolacje zjedz pistacje.
Nie no,
żartuję.
A poważnie.
AKcję Q&a.
Albo ty z apytaj, ja odpowiem.No to,
do dzieła!
Śmiało!
Pajper łańcuszek ogarnął.
Fajny taki,
że aż żalbyło pominąć.
Z regóły omijam takie rzeczy,
ale tu uległam 😀
Lecimy!
1 Co ostatnio jadłeś i co najprawdopodobniej zjesz jako następne?
Krewetki w cieście, z mrożonek takie. Zdrowa kolacja, niema co.
A następne?
aktualnie popijam piwo przegryzając? waflami holenderskimi ? dziwna jestem chyba 😀
2. Gdybyś miał kufer Alastora Moodiego, co byś w nim schował?
Drobną elektronikę zapewne, Może bym nie gubiła tak często w końcu, bo byłaby w charakterystycznym specyficznym miejscu. hehe.
3. Gdybyś miał polecieć na trwającą 3 miesiące misję na powierzchnię Marsa i mógł ze sobą zabrać piosenki tylko jednego wykonawcy, kto by to był?
A czy zespoły też się liczą?
Jeśli tak,
to Heilung!
Faza trwa od roku.
A z pojedynczych wykonawców, to nie wiem na tą chwilę.
4. Co znajdzie się u Ciebie w szafce z napisem "Nie otwierać pod żadnym pozorem", a co sprawiłby guzik z napisem "Nie wciskaj mnie, serio"?
A. Wszędzie powinno pisać "nie otwierać pod żadnym pozorem", chyba że bałagan komuś nie straszny, to ok.
Tak serio to jedna z szafek w moim pokoju ma przekreśloną klamkę, bo tam mam apteczkę. a po domu dużo dzieci się kręci. Niby nie zaglądają, ale przezorny zawsze ubezpieczony.
B. Nie wiem.
Bąb w domu nie trzymam.
Dzikich zwierząt, ani potworów też nie hoduję więc?
5. Dlaczego kury nie latają?
Bo im się nie chce, albo ktoś im skrzydełka przy samym dupsku uciął 😛
6. Co masz teraz w kieszeniach?
Mam piżamę bez kieszeni, a szkoda.
7. Jaki jest magiczny gadżet z książek, który chciałbyś mieć?
Nie wiem, mało takich książek czytam.
8. Gdybyś dostał 1000000 zł, ale pod warunkiem, że wyda je dla Ciebie wybrana przez Ciebie osoba (nie z Twojej rodziny lub związku) bez jakiejkolwiek konsultacji z Tobą, kto by to był? Co mógłby lub mogłaby kupić?
A nie wiem, czy ktoś taki jest.
9. Gdybyś został teraz gwiazdą i miał wywiad w ważnej stacji telewizyjnej, jakbyś się na niego przygotował i o czym opowiedział? Jaka to stacja?
Jeśli bycie gwiazdą wykniknęłoby z mojej pasji,
to jasne, że opowiadałabym o niej.
A jeśli nie,
cóż, nie wiem.
Odpowiadałabym rzeczjasna na pytania, które mi zadają,
w końcu to wywiad.
Nie przygotowywałabym się zbytnio, bo to stresuje jeszcze bardziej.
A stacja? Nie wiem, zależy kto by mnie wyhaczył pewnie.
10. Kiedy świnie zaczną latać?
Kiedy ludziom przestanie się nudzić aż tak bardzo, że wymyślać będą tego typu pytania haha.
Hej hej.
Jak się w tej sytuacji odnajdujecie?
Przesyłają książki,
zadania,
materiały dostępne?
Gadacie,
a może korespondencja z nauczycielami,
na piśmie tylko?
Szczerze mówiąc wolę to drugie,
ale czasem nie ma wyjścia –
pogadać trzeba.
U nas:
8osób w klasie.
Dwie praktycznie nie biorą udziału w spotkaniach.
Jeden kolega rozmawia indywidualnie z nauczycielami,
koleżanka porozumiewa się pisemnie.
Ja na rozmowy indywidualne
umawiam się tylko na szczegółowe omawianie egzaminów próbnych,
które obecnie rozwiązujemy.
Mnie dzisiaj mess nie lubi,
w związku z czym,
bardzo podupadłam na aktywności,
na szczęście nie na zdrowiu 😀
Zdarzają się problemy z łącznością,
ćwiczenia nie do ogarnięcia,
albo net rozłączający się w połowie meskowego spotkania.
I zapomnieć o tych lekcjach w ogóle,
też się zdarza,
a jakże!
Przyznaje bez bicia.
Nie zaplanować wcześniej konkretnej godziny też się zdarza.
To najgorsza ze scen możliwych,
bo przeważnie wtedy mnie nie ma.
Nie mam zwyczaju chodzić wszędzie z telefonem,
w związku z czym,
nie odbieram powiadomień na bierząco.
Zadania wysyłam mailowo,
albo przez messengera – odpowiedzi w formie krótkich wiadomości.
Były próby wprowadzenia Microsoft Teams'a,,
nawet tu pisałam w tej sprawie.
W tym miejscu podziękowania dla daszka,
który w pomoc mi się zaangarzował.
Puki co,
powróciliśmy na stare tory,
a ja w międzyczasie, z nudów chyba,
znalazłam kalendarz…
Po lekcji,
Czasem wysyłane są też do nas
linki do różnych stron – tematycznie.
My akurat kierunek administracja,
więc np. coś z prawa cywilnego,
artykuły z kodeksu,
odnośniki do komentarzy itd.
Terminów staram się dotrzymywać,
ale wychodzi różnie.
Na szczęście większość nauczycieli wykazuje zrozumienie w tym temacie.
Obecność jest wymagana,
jak to zawsze bywało.
Czasem któregoś z nas
nie ma na spotkaniu,
ale wysyłając rozwiązania zadanych ćwiczeń
również zaznaczamy swoją obecność.
Staram się nie opuszczać.
Jeśli nie ma mnie na spotkaniu,
wysyłam wszystkie zadania mailowo,
lub dowiaduje się,
co do nadrobienia mam.
Tu mam szczęście,
bo zawsze dowiedzieć się jest od kogo,
serio o każdej porze.
Te telefony od 22,
gdzie pytam o jakieś ćwiczenie,
a nierzadko kończymy o 12,
i to z przymusu,
bo spać kiedyś trzeba.
<3
Bo pewna osoba zawsze wie,
jak wywołać u mnie koncentrację na wszystkim,
prócz ćwiczeń/zadań,
o które kluczowo pytałam,
haha.
Ja na nią działam chyba podobnie,
o ile nie tak samo.
Towarzysko,
raczej ciszej,
niż na żywo.
Po lekcjach,
ja i kilka znajomych jeszcze,
zostajemy chwilę na linii,
by po prostu pogadać o wszystkim i o niczym.
Jak na przerwach wcześniej bywało.
Tak serio i szczerze,
rozmawiamy z jednym człowiekiem z klasy
i dwiema sympatycznymi osóbkami zpoza,
w tym jedną eltenowiczką,
Drugą planuję do nas w najbliższym czasie wciągnąć,
tylko muszę jej podlinkować.
W razie pytań,
wątpliwości czy,
gdyby coś było nie jasne,
pisać w komentarzach,
a ja w razie potrzeby,
wpis wyedytuje.
Puki co,
z przemyśleń moich,
to tyle.
Do następnego wpisu zatem.
Noo.
Zimy może jakoś szczególnie w centrum nie widać.
Ale gdzieniegdzie i śnieg pod butami zaskrzypi…
Czy tak,
czy inaczej,
chłodnawo bywa czasem w tym okresie.
Więc kubeczek z ciepłą kawką lub innym napojem,
fajnie przy sobie mieć.
Macie?
Używacie?
Jeśli tak,
to jakich?
Ja z początku zainwestowałam w kubek z Pepco,
za jakieś 3dychy,
nie więcej.
Fajny,
bo długi a wązki.
Więc w plecaku dobrze leżał.
System zamykania to zakrętka,
a na niej klapeczka,
po której otwarciu,
ukazuje nam się otwór do picia.
Fajne rozwiązanie to było,
ale nie dla sanklip.
Bo sanklip zdolnym człowiekiem w te klocki jest!
I Czego dokonałam w miesiąc po zakupie?
Kubeczek elegancko otworzył się w plecaku,
dzieląc się przy okazji kawą m.in. z powerbankiem,
kosmetyczką i laską.
Zaznaczam,
że włożyłam go prawidłowo,
jakoś się przewrucić musiał.
Ciepło napoju przez jakieś 3lekcje i 4przerwy trzymał,
więc nie źle.
Gdyby nie ta szczelność.
Teraz mam Contigo Pinnacle.
Podwójny system zabezpieczenia,
bo żeby się napić,
trzeba wpierw system zabezpieczający odblokować,
tak,
jak przy włączaniu np. światła,
przełącznik taki hehe.
Wasze zdrowie!
Przechylamy,
i, niespodziankaaa!
Nie leci.
A no nie leci.
na przodzie kubeczka,
a właściwie na zakrętce znajduje się taki magiczny przycisk.
😉
Dopiero po wciśnięciu go,
możemy spokojnie się napić.
Ale uwaga,
Dopóki przycisk trzymamy,
dopóty napój lecieć będzie.
Puszczamy przycisk,
wszystko w 100% szczelne,
ni kropelki nie wyciśniesz!
Oba kubki mają pojemność 420ml.
Contigo dodatkowo podwójne ścianki.
Z tym,
że jest nieco cięższy,
masywniejszy.
No i wygląda,
jak kubek 😛
Ten tańszy,
lżejszy i węższy,
nieco butelkę przypomina.
WG producenta,
ten konkretny model Contigo ciepło trzyma do 5godzin,
zimno przez 12.
Co do ciepła,
mniej więcej tak jest.
Wiadomo,
że nie zawsze,
a poza tym gorącą rozpuszczalną kawę i tak zimnym mlekiem przeważnie podrasuję.
Jeśli jeszcze o ciepło idzie.
Do Contigo mogę wlać wrzątek.
Do tego z Pepco wodę do 90C.
Mi to różnicy nie robi,
ale piszę bo komuś przydać się może.
Obu kubeczków,
też w zmywarce nie należy myć.
W Contigowcu na mycie w zmywarce godzi się jedynie nakrętka.
Tak,
czy inaczej.
Czy polecam?
Polecam oba rozwiązania.
Należy też pamiętać,
że za 4 takie kubeczki z Pepco,
mamy jednego Contigo.
Ale oba są dobre,
mimo jednego wypadku i lekkich obaw o szczelność,
używam ich zamiennie.
Miałam też do czynienia z kubeczkami bodajże Emsa.
To taki klikany od góry.
Chcesz się napić,
klikasz na środek,
pijesz.
Kończysz,
odklikujesz zabezpieczenie z powrotem i hej do przodu.
Dla mnie jednak kubek tego typu się nie sprawdził,
bo przy możliwości picia dookoła,
mamy też cudowną możliwość oblania się napojem z owego kubeczka.
Puki co ode mnie to na tyle.
Za literówki ewentualne przepraszam,
ale słabo widzę już,
wszak noc jest.
Tymczasem
żegnam się z Wami i do napisania!
https://www.wgl.pl/kubek-termiczny-contigo-pinnacle-420-ml.html
Kategorie
Jaki ten świat mały…
Nie, nie będę opowiadać o tej książce,
chociaż jest też ciekawa.
Chodzi o patrzenie na rozmówcę(ów).
Ja staram się patrzeć i wice versa,
Choć nie lubię tego.
Ale wiem,
że jest to jedno z zachowań,
których oczekuje większość społeczeństwa.
Wzrok osoby obok,
odczuwam za pomocą przedniej części czaszki,
czołem, delikatnie skroniami a najwrażliwsze punkty,
to nos, czoło i okolice oczu.
I z przykrością dla większości powiem szczerze,
że z regóły,
nie jest to przyjemne odczucie.
Ale przydatne czasem,
bo umożliwia mi odczyt pewnych emocji
z oczu/twarzy osoby,
gdy „patrzę” z bliska,
choć są to jedynie podstawowe emocje –
smutek i radość.
I w ogóle mam coś z kota,
wiecie?
Koty w zaufaniu pokazują swój brzuszek.
Osobie przypadkowej nie ośmielą się go wystawić!
Gdy jesteś właścicielem,
kot z rozkoszą da ci się po nim głaskać!
Ja też działam trochę w ten sposób. 😉
O co chodzi?
Okulary.
Bardzo ważna część poprawiająca mój wygląd.
Ważniejsza, niż
kolczyki czy makijaż.
Moje oczy są specyficzne.
Wyglądem na pewno odbiegają od normy.
Nie wstydzę się tego,
ale dla mnie,
spojrzenie w moje oczy bez okularów,
to przełamanie pewnej bariery.
Gdy więc wychodzę na zewnątrz,
prócz zadbania o wygląd,
czasem kolczyków czy
pomalowania ust,
zakładam okulary.
Tak samo postępuję też,
gdy ktoś mniej znany przychodzi
do nas.
Patrząc na kogoś w okularach,
czuję się pewnie.
Jestem do tego kogoś przyjaźnie nastawiona,
ale jednocześnie mam dystans.
Barierę,
którą z czasem,
przełamuję do pewnych wyjątkowych osób *
I tym osobom patrzę się też w oczy.
Nie zawsze,
bo podczas gorszych dni spojrzeń unikam w ogóle,
ale staram się ten kontakt mieć.
Pewna osoba,
oczywiście w jakiś sposób bliższa dla mnie,
widząc mnie w złym stanie czy nastroju,
wpatruje się mi w oczy z niezwykłym skupieniem myśląc,
jak zaradzić moim problemom –
aktualnym w danej chwili.
Ciekawe jest to zjawisko
z tego względu,
że ona raczej nie zwraca uwagi na taki drobiazg,
jak kontakt wzrokowy.
Też nie widzi.
Ja sama nie raz,
uczyłam niektóre niewidome osoby kontaktu wzrokowego.
Uczyłam dla tego,
bo to poprawia postrzeganie przez innych podobno,
ważne to dla ludzi widzących po prostu.
Ale tak naprawdę, mówiąc o relacjach bliższych,
niż kontakt z przechodniem na przystanku czy panią w sklepie,
w relacjach bliższych,
ważniejszy od wzroku
dla mnie jest dotyk.
I jeszcze coś.
Nie czuj się urażony(a),
gdy podczas twojego wykładu,
prezentacji
czy
podawania ważnych informacji,
nie patrzę na Ciebie
i całkowicie spuszczam głowę w dół,
zamykam oczy
bądź patrzę w lewą
lub prawą stronę.
Ten kontakt wzrokowy,
który być może z tobą czytelniku utrzymuję,
to zachowanie wyuczone,
pewne zadanie do wykonania.
Więc w ważnych momentach,
nie utrzymuję go,
bo to najzwyczajniej w świecie,
wymaga ode mnie dużej uwagi i skupienia,
A ja je przeznaczam
na odebranie ważnych informacji, (
które w swoim wykładzie,
prezentacji czy tak zwyczajnie) podajesz.
Mamy sobie na eltenie wątek o instruktorach orientacji przestrzennej.
Postanowiłam wpisać się i ja!
Ale,
jak się rozpisałam,
to już na dobre!
Dla tego też,
stwierdziłam, że
utworzenie wpisu na blogu,
jest zdecydowanie lepszym pomysłem.
Więc dzielę się wspomnieniami…
Uczyły mnie 3panie.
Dwie w szkole – oficjalne instruktorki,
jedna nie oficjalna.
Pani nr1.
Nie potrafiła przyjąć do wiadomości,
że osobę neurologiczną uczy się trochę inaczej.
Gdy ćwiczyła ze mną początki,
a ja jako 9latka,
mimo teoretycznie sprawnych rąk,
nie potrafiłam pasty na szczoteczkę nałożyć prawidłowo,
po dwóch razach stwierdziła,
że nie wie,
jak dalej ze mną pracować.
Następnie mojej mamie
dała dłuuuugą
– na dwie kartki
listę rzeczy,
które jako 9latka, miałam umieć lub się nauczyć.
Było tam wszystko.
– Od ubierania się,
po jakieś proste zakupy chyba nawet.
Ja nie ogarniałam,
pani cierpliwości do mnie brak
i nauka się skończyła.
Oczywiście w domu uczyłam się samodzielności w miarę możliwości.
Ale własnym tempem
i w miłej atmosferze
bliskich mi osób
i znajomego otoczenia.
Pani nr2.
W wieku 12lat temat powrócił.
Obiecano nam – mi i mamie,
że zmienimy nauczyciela
i przekonano o potrzebie
dalszej nauki orientacji,
oraz o tym, że to pomoże mi w dalszym życiu.
Zaczęło się przeciętnie,
bo od techniki poruszania się z laską.
Raz w lewo,
raz w prawo.
Lewa noga idzie,
laska w prawo.
Standard, rutyna.
Nawet zaczęłam to lubić.
Powtarzalne, przewidywalne.
A więc uspakajające.
Nie zły przerywnik,
po stresującym wf,
przed matmą czy inną nielubianą lekcją.
Potem przyszedł czas na rzeczy trudniejsze.
"Zaprowadź mnie na stołówkę"
zakomenderowała jeszcze przed przygotowaniem się do zajęć.
Poległam.
Nie potrafiłam iść prosto,
lub odpowiednio łagodnie skręcić,
a komunikaty typu "no, obróć się gdzieś o 40stopni",
nie pomagały.
Po czasie stwierdziła,
że skoro narazie ciężko idzie mi z laską i chodzeniem,
to może poćwiczymy sprawność motoryczną.
Ja też
nie lubiłam tych zajęć
i denerwowałam się,
że nic mi nie idzie,
więc z wielką radością
przystałam na propozycję pani.
Raz,
drugi,
trzeci – w koło te same,
3 albo 4 układanki.
Plastikowy sorter z patyczkami,
na które nakłada się figurki wychodził mi bokiem.
Kołeczki wkładane do drobniutkich dziurek,
na tabliczce tak,
by robić z nich
żądane przez tą panią
figury wypadały z rąk*.
Zaczęła mnie porównywać do innych,
Ale w sposób bardzo niefajny.
Wpierw do najlepszego przyjaciela i rówieśników,
później do swojej 3letniej wnuczki!
"Nie wiem. Masz 16lat, i takiego prostego zrobić nie umiesz! Moja X układa jeszcze trudniejsze"!
Były jeszcze inne docinki,
nie tylko na tym tle.
Kontakt z tą panią skończył się 4lata temu i bardzo dobrze.
Pani nr3.
Nie ze szkoły,
ale środowisko zna od potrzewki że tak powiem.
To ona rozumiała moje problemy dodatkowe,
a mimo to próbowała uczyć mnie przydatnych rzeczy.
Gdy nie wychodziło chodzenie z laską,
pokazywała najwygodniejsze dla obu stron
chodzenie z przewodnikiem.
I mimo,
że wypracowałam(liśmy) własne schematy postępowania,
sporo zasad zostało mi w głowie
i stosuje je.
To pani R wytłumaczyła mi,
że nie jest błędem,
czy wstydem otwarcie prosić o pomoc.
I w prawdzie samodzielnego poruszania się
prawdopodobnie nie nauczę,
a przynajmniej nie w stu procentach,
to nauczyłam się zwracać uwagę na słupki,
krawężniki i
zapachy, głosy otoczenia.
Słowem zrozumiałam,
po prostu to,
że takie punkty orientacyjne są dużym ułatwieniem.
Teraz kontakt mamy nieco rzadszy,
ale jestem wdzięczna tej pani,
za to ile zrobiła dla mnie.
Obecnie puki co oficjalnie nie mam żadnego instruktora.
Ale dzięki pani R
wiemy,
na co zwracać uwagę
i jak pracować dalej.
I choć w tej materii
wciąż potrafię nie wiele,
to cały czas liczę na poprawę
i zauważam drobne postępy.
Kończąc,
chciałabym
wszystkim rozpoczynającym
samodzielną wędrówkę po świecie,
życzyć natrafienia na kogoś takiego,
jak pani R
Wskazówka do nauczycieli orientacji:
Słuchajcie również preferencji waszego ucznia!
Na ten przykład – z doświadczenia.
Prowadzenie lekcji na holu głównym,
gdy akurat na jego środku gra głośna muza,
a jakaś klasa ćwiczy taniec,
nie jest dobrym pomysłem~!
Szczególnie u osób z
zaburzeniami s i!
A gdy przy poruszaniu się z przewodnikiem,
ktoś woli złapać za ramię,
a nie za łokieć nie róbcie problemu!
Chyba, że widzicie faktyczne przeszkody przy stosowaniu tego rozwiązania.
A już w ogóle zakazem jest wtrącanie się między rówieśników idących ze sobą!
Koleżanki trzymają się za ręce,
zamiast powyżej łokcia?
Skoro sobie radzą,
zostaw je w spokoju!
Chyba, że widzisz ewidentny problem –
(mi koleżanka potrafiła znienacka upaść, na schodach średnio bezpiecznie bywało).
Tylko wtedy interweniuj.
Ogólnie,
słuchaj preferencji ucznia i postaraj się zachować kompromis.
Tak,
by obie strony się dogadały.