Kategoria: To co, że na wspak, ja świat odbieram właśnie tak!

Nie, nie będę opowiadać o tej książce,
chociaż jest też ciekawa.
Chodzi o patrzenie na rozmówcę(ów).
Ja staram się patrzeć i wice versa,
Choć nie lubię tego.
Ale wiem,
że jest to jedno z zachowań,
których oczekuje większość społeczeństwa.

Wzrok osoby obok,
odczuwam za pomocą przedniej części czaszki,
czołem, delikatnie skroniami a najwrażliwsze punkty,
to nos, czoło i okolice oczu.
I z przykrością dla większości powiem szczerze,
że z regóły,
nie jest to przyjemne odczucie.
Ale przydatne czasem,
bo umożliwia mi odczyt pewnych emocji
z oczu/twarzy osoby,
gdy „patrzę” z bliska,
choć są to jedynie podstawowe emocje –
smutek i radość.

I w ogóle mam coś z kota,
wiecie?
Koty w zaufaniu pokazują swój brzuszek.
Osobie przypadkowej nie ośmielą się go wystawić!
Gdy jesteś właścicielem,
kot z rozkoszą da ci się po nim głaskać!
Ja też działam trochę w ten sposób. 😉
O co chodzi?
Okulary.
Bardzo ważna część poprawiająca mój wygląd.
Ważniejsza, niż
kolczyki czy makijaż.
Moje oczy są specyficzne.
Wyglądem na pewno odbiegają od normy.

Nie wstydzę się tego,
ale dla mnie,
spojrzenie w moje oczy bez okularów,
to przełamanie pewnej bariery.
Gdy więc wychodzę na zewnątrz,
prócz zadbania o wygląd,
czasem kolczyków czy
pomalowania ust,
zakładam okulary.
Tak samo postępuję też,
gdy ktoś mniej znany przychodzi
do nas.
Patrząc na kogoś w okularach,
czuję się pewnie.
Jestem do tego kogoś przyjaźnie nastawiona,
ale jednocześnie mam dystans.
Barierę,
którą z czasem,
przełamuję do pewnych wyjątkowych osób *
I tym osobom patrzę się też w oczy.
Nie zawsze,
bo podczas gorszych dni spojrzeń unikam w ogóle,
ale staram się ten kontakt mieć.
Pewna osoba,
oczywiście w jakiś sposób bliższa dla mnie,
widząc mnie w złym stanie czy nastroju,
wpatruje się mi w oczy z niezwykłym skupieniem myśląc,
jak zaradzić moim problemom –
aktualnym w danej chwili.
Ciekawe jest to zjawisko
z tego względu,
że ona raczej nie zwraca uwagi na taki drobiazg,
jak kontakt wzrokowy.
Też nie widzi.

Ja sama nie raz,
uczyłam niektóre niewidome osoby kontaktu wzrokowego.
Uczyłam dla tego,
bo to poprawia postrzeganie przez innych podobno,
ważne to dla ludzi widzących po prostu.
Ale tak naprawdę, mówiąc o relacjach bliższych,
niż kontakt z przechodniem na przystanku czy panią w sklepie,
w relacjach bliższych,
ważniejszy od wzroku
dla mnie jest dotyk.

I jeszcze coś.

Nie czuj się urażony(a),
gdy podczas twojego wykładu,
prezentacji
czy
podawania ważnych informacji,
nie patrzę na Ciebie
i całkowicie spuszczam głowę w dół,
zamykam oczy
bądź patrzę w lewą
lub prawą stronę.
Ten kontakt wzrokowy,
który być może z tobą czytelniku utrzymuję,
to zachowanie wyuczone,
pewne zadanie do wykonania.
Więc w ważnych momentach,
nie utrzymuję go,
bo to najzwyczajniej w świecie,
wymaga ode mnie dużej uwagi i skupienia,
A ja je przeznaczam
na odebranie ważnych informacji, (
które w swoim wykładzie,
prezentacji czy tak zwyczajnie) podajesz.

Czyli o tym, że boli mnie mózg.
Słuch to mój najważniejszy zmysł.
To dzięki niemu w ok. 70% odbieram rzeczywistość i otaczający mnie świat.
Gdy jego praca z jakichś powodów jest zaburzona,
to tak,
jak byś ty,
drogi czytelniku
MIAŁ ZAWIĄZANE SZCZELNIE OCZY,
GŁOŚNĄ MUZYKĘ NA SŁUCHAWKACH,
A DO TEGO W NOWYM,
NIE ZNANYM MIEJSCU
którego PRZESTRZENI DOPIERO SIĘ UCZYSZ,
KTOŚ ZAKRĘCIŁ BY CIĘ PARE RAZY W KOŁO
I KAZAŁ CI BEZBŁĘDNIE DOJŚĆ DO
PRAWEJ ŚCIANY,
biurka,
CZY JAKIEGOŚ INNEGO PUNKTU B Z PUNKTU A.
Albo to tak,
Jak byś siedział spokojnie,
a nagle ze wszystkich stron najbliższego otoczenia,
Znienacka zaatakowałaby cię ogromna ilość
Zapachów,
Głośnych dźwięków,
A może i nawet niespodziewanego dotyku,
Żarówek w oczy albo innych bodźców,
Które do przyjemności raczej nie należą.

Halo?
Jak samopoczucie?
rezygnujesz!
Przecież nawet 10minut nie minęło!
Spoko, spoko już cię uwalniam…
Widzisz czytelniku,
ja z takim czymś żyję na co dzień.
Zatem staraj się pomóc, a nie zaszkodzić.
Sytuacja taka ma miejsce zazwyczaj wtedy,
Gdy jest więcej, niż przysłowiowe 3osoby na krzyż.
A przeciążenie sensoryczne
Do przyjemności nie należy.

Po pewnym czasie takiej rozmowy wszystko mi się zlewa,
nie umiem wyizolować tego,
co ktoś mówi do mnie,
mieszają mi się słowa wszystkich uczestników dyskusji,
dźwięki nakładają się na siebie
a to powoduje uczucie rozsadzania głowy od środka.
Jest to trudny do wytłumaczenia stan,
Ale jest on bardzo,
Bardzo nie fajny.
Niektóre dźwięki,
Szczególnie wysokie,
Bolą.
Nie wszystkie, ale jednak.
Gdy więc mówię,
Że któryś dźwięk mnie boli,
To naprawdę tak jest.

Jestem wówczas czasem też bardziej nerwowa.
Nie konkretnie na kogoś,
A tym bardziej na kogoś, kto mi pomaga,
Ale po prostu dla tego,
Że takie świadome,
Czy też mniej świadome poddawanie mojego procesora tego typu próbom i testom,
Powoduje wyczerpanie i zmęczenie.

Wówczas czasem potrzebuję wyciszenia.
Nie jest to długo, bo jakieś 5minut.
Ale jakże te 5minut jest mi wówczas potrzebne!

A gdy wiesz,
Że wyciszenie,
Skazane jest na niepowodzenie?
I z tym trzeba sobie radzić.
Więc będąc w takich sytuacjach
trochę się wyłączam, zawieszam.
Nie widać tego jakoś bardzo,
większość ludzi przypuszcza raczej,
że jestem smutna,
a może o czymś intensywnie myślę?
Nie. To po prostu mój plan B, czyli automatyczne samowyciszanie się.
Umiem sterować swoją sensoryką tak,
bym odbierała potrzebne informacje,
a niezbędne pomijała
– to właśnie to wyłączenie.
Niestety nie zawsze,
mam z tym problem, gdy jestem np. zmęczona.
Jest też drugi sposób.
Jeśli czuję,
Że coś zaczyna się dziać,
Ale nie jest jeszcze źle,
A wiem, że wśród bodźców różnych,
Przyjdzie mi nieco czasu spędzić jeszcze,
By nie odgradzać się od nich całkowicie
Zakładam słuchawki i puszczam ulubioną muzykę,
Podrasowaną odpowiednimi ustawieniami dźwięku.
Tak, bym ją tolerowała,
Ale jednocześnie tak, by mnie nie raziła.
Ale jest to do wykonania tylko na początku akcji.
A gdy akcja się rozwinie?
Też możesz udzielić mi wsparcia.
Jak?

*Bądźmy w kontakcie!
Jeśli opcji ucieczki nie ma, np z koncertu itp.
A mam takie przeładowanie,
Usiądź obok mnie i zapewniaj,
że cały czas przy mnie jesteś,
nie odchodź.
Ja mogę tego przy nadmiarze bodźców nie zarejestrować.
Zapewne takim czynem bardzo mnie wystraszysz.
Chyba, że
jest w pobliżu inna, znajoma osoba.
Od czasu do czasu dawaj do zrozumienia gestem,
o swojej obecności,
kładąc co jakiś czas mi dłoń wewnętrzną stroną, na plecach, ramieniu, przedramieniu.
Jeśli znamy się bliżej, a nie masz nic przeciwko,
Możesz też po prostu złapać mnie za rękę.
To mnie uspokaja.
Wiem wtedy, że przy mnie jesteś i mogę na ciebie liczyć.
Kontakt fizyczny jest także ważnym wskaźnikiem mocy komunikatu i intencji mówiącego.
Są to delikatne gesty,
wykonywane nie raz mimochodem,
instynktownie a czasem nieświadomie*
W każdym razie cokolwiek pchnęłoby was do takich gestów,
jedno jest pewne.
Bardzo one pomagają w lepszym zrozumieniu rozmówcy*

Czasem zdarza się, że to ja sprawdzam obecność.
Po prostu lekko dotykam osobę obok,
tak by upewnić się,
czy nadal przy mnie jest
zwłaszcza,
gdy jest bardzo głośno, o czym już pisałam,
oraz wtedy, gdy sytuacja jest wprost przeciwna do powyżej opisanej.

Kilka wpisów wyżej napisałam,
że myślenie obrazem cenię sobie dość wysoko
zarówno jako pomoc w życiu,
jak i też,
czynnik ciekawego patrzenia na świat.
Napisałam te słowa zupełnie poważnie.
Serio.
W tych obrazach widzę spokojnie więcej,
niż połowę zawartości mojego postrzegania świata.

Myślę obrazami nawet
gdy prowadzę z kimś rozmowę.
W głowie widzę nie tylko zapis wypowiadanych słów,
ale też,
o ile to możliwe ich reprezentacje fizyczne
Czyli np.
Gdy słyszę słowo…
dajmy na to
"głośnik"
Przed oczami widzę taki standardowy głośnik,
złożony z poprzednich
zapamiętanych wcześniej,
głośników,
a właściwie z ich szczegółów.
Bo szczegóły są bardzo ważne,
o ile nie najważniejsze
w odbiorze tej fizycznej strony świata dla mnie.
Oglądając jakiś przedmiot,
najpierw rejestruję jego elementy,
a dopiero później w głowie
łącze je w całość
tak powstaje reprezentacja fizyczna owego przedmiotu.
Czyli,
gdy oglądam sobie taki głośnik,
najpierw widzę i rejestruję
jego kable,
gniazda,
nóżki
i osłonkę na maskownicy,
potem składam to w całość
i tak zakodowany mam wygląd głośnika.
Niedaj boże,
jak ta osłonka ma jakąś nietypową fakturę!
Potrafię wówczas kilka minut
przyglądać się jej,
dotykać, rejestrować kształty,
głaskać,
przesówać palcami w różnych kierunkach itp.
Mam tak ze wszystkim,
co widzę,
i powiem wam,
że nawet dobrze mi z tym!
òważnie przyglądam się też fakturom chodników,
gór,
piasku i ogólnie naturze i wszystkiemu,
co znajduje się na zewnątrz.
Gdy obiekty są małe,
idzie to dość szybko
i osoba, postronna nie orientuje się nawet,
w jaki sposób przyswajam i przetwarzam wygląd danej rzeczy.
Gorzej,
gdy jest to np. duży budynek.
Jest tam tyle szczegółów,
rozproszonych dodatkowo siłą kształtu i wielkości przestrzeni,
że nie jestem w stanie ich wychwycić,
by połączyć w całość
i po dużych powierzchniach
bezpiecznie i kontrolowanie się poruszać.
I to jest główna przyczyna problemu z orientacją.
Poprostu:
ty widzisz las,
ja widzę drzewa…

Pewnie teraz spytacie
"że co"?
Chodzi bowiem o to,
że gdy mam wykonać kilka czynności fizycznych/manualnych pod rząd,
w głowie układam plan,
co kiedy zrobić.
Te obrazy w mojej głowie tworzą rodzaj taśmy,
która co rusz się przesówa.
Gdy kończę wykonywać jedną czynność,
w głowie z wyprzedzeniem pojawia mi się mały
obrazek z następną do zrobienia rzeczą.
Dzięki temu,
bez zbędnego zastanawiania się wiem,
co robić i
takie czynności zajmują mi mniej czasu i są sprawniej wykonywane.
Nie są to całe scenki.
Jest to tylko obraz w mojej podświadomości.
Tak jest z większością czynności manualnych,
ale tych pospolitych,
używanych na co dzień.
Mam duży problem,
by samodzielnie wymyślić figurę taneczną,
czy jakieś ćwiczenie do rozgrzewki ruchowej*
gdy więc kolej na mnie,
po prostu odtwarzam to,
co zapamiętałam z ćwiczeń wcześniejszych,
zmieniam tylko ich kolejność.
Robię tak,
bo mam dobrą pamięć odtwórczą,
a poprzednie ćwiczenia,
podobnie jak wspomniane wcześniej
czynności codzienne,
tworzą w mojej głowie po czasie obrazki,
z których potem mogę skorzystać.
Często też,
słuchając muzyki,
w głowie widzę różne dziwne kształty o jeszcze dziwniejszych fakturach,
które tworzą mi się na podstawie brzmienia danej melodii/piosenki.
Niektóre piosenki są więc długie i wiotkie tak,
że gdyby można było to zobaczyć naprawdę,
istniałaby możliwość rozciągnięcia sobie takiej piosenki,
czy potraktowania jej,
jak wachadełko.
to zwłaszcza te piosenki, które są powolne i spokojne.
inne zaś są twarde,
mają różne kształty i faktury.
są więc płaskie,
gładkie kwadraty.
to przeważnie te utwory,
które nie mają w sobie niskich tonów zbyt wiele.
Są i takie, które
mają kształt kulek i dużą sprężystość. to takie, w których występuje specyficzny rodzaj dźwięków przypominających bębny konga.
Takie wiksiarskie, rurowate brzmienie.
A bywają i piosenki,
które wiszą.
Myślenie obrazami to przydatna umiejętność także wtedy,
gdy tworzę dłuższą wypowiedź słowną,
bardziej oficjalną czy po prostu bogatszą językowo.
widzę wówczas w głowie obraz klawiatury komputerowej, wyobrażam sobie syntetyczną wypowiedź.
A do tego bogaty zasób słów*
I mogę prowadzić długie rozmowy.
Gdy byłam mała i nie lubiłam komputera,
Trudne słowa zapamiętywałam tak,
że widziałam w głowie,
jak je zapisuję na maszynie,
kształt liter,
które składały się w to słowo.
kiedyś wydawało mi się,
że wszyscy tak mają
i nawet o to nie pytałam.
Zdecydowanie wolę też,
zwłaszcza w przypadku ustalania czegoś ważnego,
gdy informacja dotrze do mnie na piśmie,
niż jako wypowiedziane zdanie,
bo łatwiej mi zrozumieć i zapamiętać,
jak„przeklikam” to na klawiaturze,
niż, gdy mi ktoś to powie.
Zdarza się więc,
że przy telefonicznym ustalaniu czegoś,
ja mam słuchawki w uszach,
komórkę na biurku
i na komputerze zapisuję ważne informacje.
Pewnie gdybym widziała,
wszędzie miała bym przy sobie długopis i małą karteczkę hehe. Obsługę urządzeń elektronicznych ogarniam tak,
że zapamiętuję ilość i kierunki kliknięć, potrzebną do wywołania danej funkcji.
Czyli np.
By na telefonie napisać wiadomość,
ja pamiętałam,
że na znajdując się na ekranie głównym,
muszę kliknąć 2razy w prawo,
raz na środek,
potem 3 razy w górę,
środek,
raz w lewo i środek.
Mówię o tym,
bo znam ludzi,
którzy uczą się werbalnie,
poprzez zapamiętane słowa/napisy prowadzące do potrzebnych funkcji.
Dzięki takiemu myśleniu,
wiele rzeczy robię sprawniej.
Cenie je więc dość wysoko.
Zarówno jako pomoc w życiu codziennym,
jak i też czynnik ciekawego patrzenia na świat.

*Wiem,
Zabijecie mnie, drodzy Madziu,
Adasiu i Asiu 😛
Za to wyznanie co do rozgrzewek 😀